Na fasadi inđijske osnovne škole “Petar Kočić”, koja ove godine slavi 242 godine postojanja, ulični umetnik iz Inđije Dejan Ivanović Wuper oslikao je mural Petra Kočića. Na muralu je citat iz Kočićeve pesme u prozi Slobodi: “Sloboda: sve je bez tebe ništa, ništa je sa tobom sve”.
“Mnogi su vijekovi, mnoga pokoljenja i pjesnici slavili Tebe. Mnoga se svježa krv lila za Te i u ime Tvoje!”
Petar Kočić je rođen 29. juna 1877. godine u selu Stričići kod Banja Luke. Rođen u vreme austrougarske okupacije borio se protiv nacionalnog ropstva. Iz gimnazije u Sarajevu izbačen je zbog javnih nastupa protiv vlasti pa je školovanje završio u Beogradu živeći na ivici siromaštva. Kao student slavistike u Beču gladovao je danima jer nije hteo ni od kog da traži ništa. Oženio se 1904. godine i dobio sina koji je preminuo sa tri godine. Žena Milka ga je posećivala po zatvorima i bila mu je večita podrška. Posle njegove smrti nikad se nije udala.
Glavne teme Kočićevog dela su težak život seljaka i želja za slobodom. Odlično je slikao podzemne i podsvesne virove ljudske prirode i strasne i bujne temperamente. Svojim delom služio je istini i pravdi, zbog čega je i tamnovao i emigrirao.
Njegovo najpoznatije delo Jazavac pred sudom napisano je 1904. godine. u Beču. Kočić u njemu ismeva okupatora i delo je, naravno, bilo zabranjeno, ali je bilo toliko traženo da je krišom unošeno u Bosnu, ručno prepisivano i krišom izvođeno na pozornicama.
Za vreme Prvog svetskog rata Kočić je dospeo u duševnu bolnicu, takozvanu Kapetanovu kulu, jedinu slobodnu teritoriju u Beogradu (jer je Nemcima bilo prekomplikovano da se bave “ludacima”).
Neki kažu da je bio potpuno zdrav i da je tu samo sklonjen, a neki da se bio razboleo i zbog smrti sina i zbog stalnih progona i zatvaranja.
U njoj je i umro ne dočekavši kraj rata, ne dočekavši slobodu o kojoj je pevao.
“Zadrmaj ovom učmalom zemljom, potresi smrznutim srcima, osvježi i osnaži, da sve i svak osjeti sav neizmjerni sjaj i draž ljepote, sve obilje milosti i snage Tvoje, kao što ih osjeća i nad njima drhće uzavrela i vječito uzbunjena krv moja, koju mi balkanski hajduci, preci moji, u baštinu daše!”